Sztuczne oddychanie jest kolejną ważną częścią RKO, szczególnie w sytuacjach, gdy poszkodowany nie oddycha, a zatrzymanie krążenia nie jest główną przyczyną. Ma na celu dostarczenie tlenu do płuc i krwiobiegu.

Zabezpieczanie dróg oddechowych:

• Utrzymanie drożności dróg oddechowych: Przed rozpoczęciem sztucznego oddychania należy upewnić się, że drogi oddechowe są drożne. W tym celu należy delikatnie przechylić głowę poszkodowanego do tyłu, unosząc brodę. W ten sposób zapobiegamy opadaniu języka, który mógłby zablokować gardło.

• Sprawdzenie oddechu: Sprawdź, czy poszkodowany oddycha, pochylając się nad jego ustami i nosem, patrząc na klatkę piersiową, słuchając i czując oddech. Jeśli brak oddechu, przechodzimy do wykonywania wdechów ratunkowych.

Technika wykonywania wdechów:

• Usta-usta: Zaciśnij jedną dziurkę nosa poszkodowanego, a na jego usta nałóż swoje usta, tworząc szczelną barierę. Wdmuchuj powietrze powoli, patrząc na uniesienie klatki piersiowej. Staraj się wykonać 2 głębokie wdechy, każdy trwający około 1 sekundy, aby dostarczyć wystarczającą ilość powietrza do płuc.

• Usta-nos: W sytuacjach, gdy poszkodowany ma trudności z oddychaniem lub ma uszkodzone usta (np. uszkodzenia w okolicach twarzy), można zastosować metodę „usta-nos”. Utrzymuj szczelność ust w pobliżu nosa, oddychając do jego nosa.

• Kontrola: Wdechy należy powtarzać po 30 kompresjach klatki piersiowej, zachowując cykliczność 30:2 (30 kompresji na 2 wdechy).